မိန္းမသားေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးမွာ အားမငယ္

Thursday, February 4, 2010

နန္းခင္ေထြးျမင့္



အန္တီ နန္းခင္ေထြးျမင့္ ရဲ့ပံု နဲ ့သူ ့သေဘာတရားေတြ ေရးထားတာကို ကိုမိုးသီးဘေလာ့မွာ
ဒီေန ့ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ က်မတို ့ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ အာရွေတာ္၀င္ေဆးရံုတက္စဥ္က သူမ
ရန္ကုန္ကိုအေျပးေရာက္လာျပီးအာရွေတာ္၀င္ေဆးရံုရဲ့အ၀င္အထြက္ေလွခါးထစ္ေလးမွာအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရ
စီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္၀င္ေတြနဲ ့အတူအန္တီ့က်မ္းမာေရးကို လာေရာက္ပူပင္ေစာင့္ႀကည့္ေနခဲံတာေလးက်မသတိရမိတယ္
တကယ္ပါပဲ အန္တီနန္းခင္ေထြးျမင့္ဟာ သူ့ရပ္တည္ခ်က္ကိုခုထိခိုင္ခိုင္မာမာျပတ္ျပတ္သားသားရပ္တည္ေန
သလို အမ်ိဳးသမီးနိုင္ငံေရးသမားမ်ားအားလံုးအတုယူေလာက္တဲ ့သတၱိနဲ ့ေပးဆပ္ေနမွဳေတြသူ့မွာအျပည့္ရွိေန
ဆဲပါ။ က်မအထင္ႀကီးေလးစားတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာေဒၚနန္းခင္ေထြးျမင့္လည္းအ၀င္အပါမို ့အခ်ိန္အခါန့ဲ ့ကိုက္ညီစြာ ခြန္အားေပးတဲ့ သူမရဲ့စာသားေလးေတြ ကို ထပ္ဆင့္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္ ။။
ေမအိခင္(လယ္ေ၀း) ္

က်မတုိ႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (NLD) မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ပူးေပါင္းခ့ဲၾကတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေၾကာင့္ပဲ။ အမ်ဳိးသမီး အဖဲြ႔၀င္ေတြကုိ သူက လမ္းဖြင့္ေပး၊ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ေပးတ့ဲအတြက္ အျမင္က်ယ္လာ ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေခါင္း ေဆာင္မႈ ေနာက္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ လုိက္ၾကတယ္။

က်မတုိ႔က အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြကုိလည္း ေလးစား ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကုိေတာ့ ေလးစားမႈအျပင္ အားက်ၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။

က်မ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတ့ဲ NLD က တရား၀င္ ႏုိင္ငံေရး အဖဲြ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရုံးေတြ ပိတ္ထားရတယ္။ ဟုိတုန္းက ရုံးေတြ မပိတ္ရ ေသးခင္ကလည္း အာဏာပုိင္ေတြက တခ်ိန္လုံး ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ ဆုိေတာ့ က်မတုိ႔က ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ပါ၀င္ ေနရသလုိပဲ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး လုပ္ေနရတယ္။

တခ်ဳိ႕လည္း တက္ၾကြေပမယ့္ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ဥပမာ က်မတုိ႔ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံဘက္ကုိ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္တ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ ကုိယ့္မိသားစုထဲက တေယာက္ ေယာက္က ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနတယ္ ဆုိတာ ဒီေဒသမွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ဥပေဒနဲ႔ မကင္းဘူး၊ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈ ျဖစ္တယ္၊ ဖမ္းလုိ႔ရတယ္ ဆုိၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ တျခားနည္းနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ ထားတာေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနရတယ္။ တျခား ေဒသေတြမွာဆုိရင္လည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဥပမာ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ကင္းကြာေနသူေတြ ရိွတယ္။

က်မကုိ လာၿပီး စည္းရုံးတာ ရိွပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကေန ကင္းကင္းေနဖုိ႔၊ စီးပြားေရးကုိပဲ လုပ္ဖုိ႔ စည္းရုံးတယ္။ က်မက စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ မရိွေတာ့ ဖိအားေတြကုိ တင္းခံႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းက ကုိယ္နဲ႔ အေျခအေန မတူဘူး။ သားသမီးေတြ မ်ားမယ္၊ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔က တက္ၾကြေပမယ့္လည္း စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရတာေတြ ရိွတယ္။

ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္သားသမီးကုိ၊ ကုိယ့္မိသားစုကုိ၊ ကုိယ့္မိဘကုိ အငတ္မထားခ်င္ဘူး။ ဒီလုိ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတာေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ကင္းကြာသြားၾကတယ္။ နင္တုိ႔က မလုပ္ႏုိင္ဘူးလားဆုိၿပီး ဒီလုိ သြားေျပာလုိ႔လည္း မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈက ၂၁ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ဆုိေတာ့ စား၀တ္ေနေရး ပူပင္စရာမလုိတ့ဲသူ၊ တင္းခံႏုိင္တ့ဲသူ ေတြပဲ ဆက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

၂၁ ႏွစ္အတြင္း လႈပ္ရွားမႈမွာ ေငြေၾကး၊ အခြင့္အေရး စသျဖင့္ ဘာအက်ဳိးအျမတ္မွ မရိွဘဲ လုပ္ခ့ဲၾက လုပ္ေနၾကတ့ဲသူေတြ အင္မတန္ ေလးစားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလုိ လႈပ္ရွားတ့ဲေနရာမွာ ေဆးကုသခြင့္ လုိင္စင္၊ ေရွ႕ေနလုိက္ခြင့္ လုိင္စင္ အသိမ္းခံရတ့ဲ သူေတြ ရိွတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ သိမ္းတယ္။ ဥပမာဆုိရင္ မႏၱေလးတုိင္းက ေဒၚ၀င္းျမျမ ဆုိရင္ လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီး အသိမ္းခံရ တယ္။ သိမ္းရုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာင္ထဲပါ ထည့္ပစ္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတ့ဲသူေတြကုိလည္း က်မတုိ႔ ေမ့ထားလုိ႔ မရဘူး။ သူတုိ႔လည္း ဒီ၂၁ ႏွစ္တာ လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အဆက္မျပတ္ ဟန္႔တားတာကုိ ရင္ဆုိင္ၿပီး အနစ္နာခံ လုပ္ေနသူ ေတြပါပဲ။

၂၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ လုပ္ခ့ဲၿပီးၿပီ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ဒါကုိေတာင္ စိတ္ဓာတ္မက်ေသးဘူးလား၊ ဆက္လုပ္ဦးမွာလား ဆုိၿပီး ေမးလာရင္ေတာ့ မက်ဘူးလုိ႔ ေျဖရမယ္။ က်မတုိ႔ ၂၁ ႏွစ္ ရုန္းကန္ခ့ဲရတာ အလဟႆ မဟုတ္ဘူး။ ၂၁ ႏွစ္ ကုန္ခ့ဲတာဟာ ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ ၂၁ ႏွစ္ နီးလာတာေပါ့။

ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကင္းကြာေနရင္လည္း က်မတုိ႔ဟာ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ၿပီလုိ႔ ဘယ္သူမွ အာမ မခံႏုိင္ပါဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ ဖမ္းတယ္ ဆုိတာေတြသတင္းေတြမွာ ၾကားမွာေပါ့ ။ အဖမ္းခံရသူေတြဟာ ဘာျပစ္မႈမွက်ဴးလြန္တ့ဲသူေတြမဟုတ္ဘူး။ လူေကာင္းေတြ။ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေပၚတာဆဲြတာကအရင္တုန္း ကေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြကုိပဲ ဆဲြတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြကုိမေတြ႔ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိလည္း ဆဲြတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္း အမ်ဳိးသမီး ေတြကုိ ေပၚတာဆဲြတာကုိ အာဏာပုိင္ေတြ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားလာပုံရတယ္။ အၿမဲေတြ႔ေနရတာကေတာ့ လုပ္အားေပးခုိင္းတာပဲ။

ဒီ ၂၁ ႏွစ္အတြင္း အားရစရာ၊ အေကာင္းျမင္စရာ ဘာရိွသလဲ ဆုိရင္ တခုပဲ ရိွတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ လူေတြဟာ ဒီဒုကၡေတြကုိ ခါးစည္းခံႏုိင္တယ္ ဆုိတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသေသ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပၚတာေတြ ေခၚေခၚ၊ လုပ္အားေပး ဘယ္ေတာ့ပဲ ေခၚေခၚ သြားရတာပဲ။ အလုပ္ပ်က္ အကုိင္ပ်က္ သြားရတာပဲ။ အာဏာပုိင္ေတြ ရာဘာစုိက္တယ္၊ စပါးစုိက္တယ္ ဆုိရင္လည္း ရြာကလူေတြ သြားစုိက္ေပးရတယ္၊ သူတုိ႔စီမံကိန္းေတြမွာ အစစ အရာရာ သြားလုပ္ေပးရတယ္။ ရြာကလူေတြဟာ ၿမိဳ႕ကလူေတြထက္ ပုိၿပီး အႏုိင္က်င့္ခံရတယ္။ သိပ္သနားစရာေကာင္းတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ျဖစ္ရပ္ေတြကေန တုိင္းရင္းသား အေရးအထိ အနာဂတ္ကာလမွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူၿပီး ေျဖရွင္းရမွာပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ အေျခအေန ေပးလာတ့ဲအခါ အေရးတႀကီး ျပဳျပင္ရမယ့္အထဲမွာ ပညာေရးက႑ဟာ ထိပ္ဆုံးမွာ ရိွပါလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဒီမုိကေရစီက ဘယ္နားေနမွန္း မသိေသးဘူး။

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ အေရြးေကာက္ခံရတ့ဲ လူထုကုိယ္စားလွယ္ ၄၀၀ ေက်ာ္မွာ အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္က ၁၅ ေယာက္ပဲ ပါတယ္ ဆုိေပမယ့္ နည္းတယ္ဆုိၿပီး ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီကာလတုန္းက ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတ့ဲ စကားလုံးကုိ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ က်မက အဲဒီတုန္းက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတယ္ ဆုိေပမယ့္ မိသားစုကလည္း ႏုိင္ငံေရး အသုိင္းအဝုိင္းက ျဖစ္တ့ဲအတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတ့ဲ စကားလုံးကုိ ၾကားဖူးနားဝ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြ ဆုိတာကုိ လူတုိင္းက သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အႏွစ္ ၃၀ နီးပါး တပါတီ စနစ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတာေလ။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပဲြလုပ္မယ္၊ ဒီမုိကေရစီအလင္းေရာင္ ေတြ႔ေနရၿပီလုိ႔ ေျပာတာေတြေတာ့ ၾကားရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္ေရာ၊ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ပါ ေကာင္းက်ဳိး ေပးမယ္လုိ႔ မစားရ ၀ခမန္း ေျပာတာေတြ ၾကားရမွာေပါ့။ အေျခခံ ဥပေဒလည္း ေပၚလာၿပီလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွ႕မွာ ဘာမွ မရိွဘူး။ အေမွာင္ႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွာင္ေနပါေစ က်မတုိ႔က ယုံၾကည္ခ်က္ ျပင္းထန္လုိ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ။

က်မတေယာက္တည္းရဲ႕ သေဘာ ေျပာရရင္ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ NLD ကုိ မဝင္ေစခ်င္ဘူး။ အာဏာပုိင္ေတြ ေရးဆဲြထားတ့ဲ အေျခခံ ဥပေဒက တဖက္သတ္ ဆန္လြန္းတယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒကုိ ျပန္သုံးသပ္၊ ျပင္ဆင္ၿပီးမွပဲ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ေရး မ၀င္ေရးကုိ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

၂၀၁၀ မွာေတာ့ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ စိတ္၀င္စားတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္ ပုိမ်ားလိမ့္မယ္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိ ပုိၿပီး ႏုိးၾကားလာမယ္၊ တက္ၾကြလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ အခြင့္အေရးကေတာ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြထက္ ပုိၿပီး နည္းလိမ့္မယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာအာဏာပုိင္တုိ႔ ျပဌာန္းလုိက္တ့ဲ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒအရဆုိရင္ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြက ၀င္မၿပိဳင္ဘဲနဲ႔ လႊတ္ေတာ္မွာ ကုိယ္စားလွယ္၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္း အလုိအေလ်ာက္ ရရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိရသြား ေအာင္ စီစဥ္ထား၊ ျပဌာန္းထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တ့ဲ ကုိယ္စားလွယ္ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအတြက္ပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ က ပါ၀င္ အေရြးခ်ယ္ခံႏုိင္တယ္ ဆုိေတာ့ အခြင့္အလမ္း အမ်ားႀကီး နည္းသြားၿပီ။

အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ ထိခုိက္ နစ္နာေစတ့ဲ အခ်က္တခုကလည္း ဒီ အေျခခံ ဥပေဒမွာ သတ္မွတ္ထားေသးတယ္။ အဲဒါက ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဆုိတ့ဲ အခန္းမွာပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတဟာ အမ်ဳိးသမီးမျဖစ္ရဘူးလုိ႔ မျပဌာန္းထားပါဘူး။ အဲဒီလုိ မျပဌာန္း ထားေပမယ့္ သမၼတဟာ စစ္ေရးအေတြ႔အႀကဳံရိွရမယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္။ ဒီေတာ့ ရွင္းေနတာပဲ၊ အေျခခံဥပေဒအရ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဟာ သမၼတ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

၁၉၉၀ အေျခအေနနဲ႔ ၂၀၁၀ အေျခအေနနဲ႔က ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြက လြတ္လပ္တယ္၊ တရားမွ်တ တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ လူထုကလည္း လုိလုိလားလား မဲေပးၾကတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး မဲထည့္ခုိင္းတာမ်ဳိး မရိွခ့ဲဘူး။

အခုက အေျခအေနက ဘာမွ လြတ္လပ္မႈ မရိွဘူး။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ လြတ္လပ္မယ္လုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ အာမ မခံဘူး။ ၀င္ၿပိဳင္မယ့္သူကလည္း ယုံၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ ရိွမွာ မဟုတ္ဘူး။

က်မတုိ႔ရဲ႕ အဆုံးအစြန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီမုိကေရစီ ရရိွဖုိ႔ပဲ။ က်မတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေရြးေကာက္ပဲြ တခု ေပၚေပါက္ေရး မဟုတ္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပဲြဆုိတာ ဒီလမ္းမွာ ရိွတ့ဲ ေလွခါးထစ္တခုပဲ ဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာ ဆယ္ စီစဥ္ေနတယ္ ဆုိတ့ဲ ဒီေရြးေကာက္ပဲြက ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ သြားဖုိ႔ အေထာက္အကူျပဳသလား၊ မျပဳသလား ဆုိတာကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေမးစရာ ရိွတယ္။

နန္းခင္ေထြးျမင့္သည္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ အဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ ၃ မွ ေရြးေကာက္ခံရသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္သည္။