ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာပါတဲ့ အက္စစ္ ရဲ႕ လက္ေပးသတ္တဲ့အပုပ္ခ်စာကို တင္ေပး ႏိုင္တဲ့ ကိုလြဏ္းေဆြ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အေတာ္စိတ္ မသက္မသာခံစား မိလို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကိုလြဏ္း ေဆြ ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီသမားေတြ ဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ တင္ဆက္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္လို႔ အမွာစကားနဲ႔ တင္ဆက္ထား ေပမဲ့ စာပါအေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ဒီ စာကို ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဆက္ႏိုင္တဲ့ ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ကို ေမးခြန္းထုတ္ျခင္စိတ္ ေပၚမိတာအမွန္ပါပဲ။
အက္စစ္ဆိုတဲ့ အေမွာင္ထဲက ေဟာင္သံတခု အတြက္ေတာ့ တုံ႔ျပန္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒီလို ဒီ မိုကေရစီလိုလားသလိုလိုေျပာၿပီး အလင္း ေၾကာက္တဲ့ အေမွာင္ထဲက ေဟာင္သံတခု အတြက္ အညံ့ဆုံး ေက်ာက္ခဲတလုံးနဲ႔ေတာင္ မထိ္ုက္တန္ပါဘူး။ အဲဒီေက်ာက္ခဲကမွ လမ္း ခင္းဖို႔ အသုံးဝင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။
ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဟာ ဒီမိုကေရစီ ခ်ိန္ပီယံလို႔ အမည္ခံေနၾကတဲ့ လင္းႏို႔လိုလိုႂကြက္လိုလို ေရဒီယိုနဲ႔အြန္လိုင္း သတင္းဌာန ဆိုတာေတြၾကားမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဗမာလူထုအတြက္ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ အသိပညာေတြကို အေကာင္းဆုံး တင္ဆက္ေပးေနတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ သမီး ဟိုစစ္တပ္ႀကီးနဲ႔ တခါတည္း မွားတာပါ ဆိုသလို ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကိုလြဏ္းေဆြအေနနဲ႔ ဒီအပုပ္ခ်စာ တင္ျခင္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ထူ ေထာင္ေရးမွာ ဘယ္လိုအက်ဳိးရလာဒ္ေတြ ရႏိုင္ေလမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တင္ေလသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
က်ေနာ္သာ သန္းေ႐ႊဆိုရင္ေတာ့ ကိုလြဏ္းေဆြကို ဆုေတာ္လာဒ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္မိမွာ အမွန္ပါ။ အက္စစ္ ဆိုတဲ့ အ ေမွာင္ထဲက သူရဲေဘာေၾကာင္ ငတိအတြက္ေတာ့ အတို္င္းထက္အလြန္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာကို ေကာ္ပီ သန္းခ်ီ႐ိုက္ၿပီး ဗမာအႏွံ႔ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ႀကဲခ်လိုက္ဦးမယ္။
လူမႈအေဆာက္အဦ တခုကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္မႈတိုင္းမွာ လူထုကိုယ္တိုင္ မျဖစ္မေနပါ ဝင္ရမွာ ျဖစ္သလို ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leadership) ဆိုတာကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပါခဲ့ၾကတဲ့ ရွစ္ေလး လုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးထက္ ႀကီးမားက်ယ္ပ်ံ႕တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္း ေဆာင္မႈကင္းမဲ့တဲ့အတြက္ ဘာေတြျဖစ္သြားသလဲ သမိုင္းကသက္ေသပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈထဲက လူထုရဲ႕ ရင္းႏွီးေပးဆပ္မႈေတြ လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္မႈေတြရဲ႕ ဆုံခ်က္ျဖစ္တယ္။ လူထုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ လမ္းညႊန္ထိမ္းေက်ာင္းေပးေရးျဖစ္တယ္။ လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုအၾကားေပါင္းကူးဆက္ သြယ္ေရးျဖစ္တယ္။ ခိုင္မာျပတ္သားၿပီး သစၥာရွိ ရဲရင့္တဲ့ ဒုတိယတန္း၊တတိယတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေခါင္း ေဆာင္မႈနဲ႔လူထုအၾကားက အသက္ေသြးေၾကာေပါင္းကူး တံတားျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေပါင္းကူးမႈ မရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဘယ္လိုစြမ္းရည္မွ မျပႏိုင္ဘူး။ လူထုနဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊ လူထုနဲ႔ ဆက္စပ္ခြင့္မရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆို တာ တပ္မရွိတဲ့ စစ္ေသနာပတိလိုပါပဲ။
ဒီသေဘာတရားကို ခပ္ညံ့ညံ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေတာင္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုနဲ႔ ဆက္ စပ္ဖို႔ က်ဳိးစားတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဖမ္းထိန္းလိုက္တယ္။ ေပါင္းကူးလိုျဖစ္တဲ့ ဒုတိယတန္း၊ တတိတန္း ေခါင္း ေဆာင္ေတြဆိုတာ ေထာင္ထဲက ထြက္ရတယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ တခ်ဳိ႕ေထာင္ထဲမွာ ႐ိုက္သတ္ခံရတယ္။ တခ်ဳိ႕ အျပင္မွာ ႀကံ႕ဖြံ႕ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ရိုက္သတ္တာ ခံရတယ္။
ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးကို ေဝဘန္ခ်င္ရင္ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ မထူးဇာတ္ခင္းေနတဲ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္အာဏာ ရွင္ေတြ အေၾကာင္း သိဖို႔လိုတယ္။ ဒုတိယ ဗမာလူထုရဲ႕ ဘဝအျမင္နဲ႔ အေခ်ာင္သမားေပါလွတဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး ေလာကအ ေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္း သိဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေဝဘန္ခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႔ အေၾကာင္းကိုလည္း သိဖို႔လိုပါေသးတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို လူထဲက လူတေယာက္၊ လူထုထဲက လူထု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ထက္ ပိုၿပီး တန္ခိုးရွင္လို၊ ကယ္တင္ရွင္လို မေမွ်ာ္လင့္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္တို႔ ဗမာလူမ်ဳိး ဆိုတာကလည္း တဖက္သားကို သူဘာေၾကာင့္ အဲသလိုလုပ္သလဲ၊ ေၾသာ္.. သူဒီလိုလုပ္တာ ဒါ့ ေၾကာင့္ကိုးလို႔ မေတြးသလို သူဒါလုပ္တာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသြားပါလား ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ထက္ ငါဆိုရင္ ဘာႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အေျပာသန္တဲ့လူမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေန႔ ဗမာစစ္အုပ္စုဆိုတာ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္အင္အားႀကီးကမွ ေမြးထုတ္ခဲ့တာမဟုတ္ သလို ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွလည္း မွီခိုရပ္တည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ေျပလည္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း အ ျပန္အလွန္ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အာဏာကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးလဲ ႏိုးပဲလုပ္မွာ ေသခ်ာ တယ္။ က်န္တာမၾကည့္နဲ႔ သူ႔အာဏာကိုထိပါးမဲ့ အေျခအေန ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ ကိုသတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ရန္သူ႔စခန္းတခုလို ဝင္စီး တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ တကမၻာလုံး အျမင္ပါပဲ။ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံတကာ အေရးအယူ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ႐ုတ္သိမ္းဘို႔ နည္းအမ်ုဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္ပတ္ေဟာင္ေနၾကတဲ့ အေခ်ာင္သမား လုပ္စားေတြ သိဖို႔က အေမရိကန္တို႔၊ အီးယူတို႔က အဲဒီ့ဆန္ရွင္ေတြ ႐ုတ္ၿပီး အျပဳသေဘာ ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီသေဘာပဲ။ အေမရိကန္ေသာ အီးယူေသာ ဘာမွ ထည့္မတြက္ပဲ သူ႔အာဏာထိရင္ ႏိုးပဲ ေျပာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆန္ရွင္ ႐ုတ္သိမ္းေရးဆိုတာ စစ္အုပ္စု အက်ဳိးသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။ အေရးအယူ ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ႐ုတ္သိမ္းေရးက တဆင့္ ေပါင္းၿပီး ေျပာင္းဖို႔ စစ္အုပ္စုကို ေဖ်ာင္းဖ်မယ္ဆိုတာ အ႐ူးအိပ္မက္ သက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။
အဆက္ဆက္ေသာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ဘ႑ာအရင္းအျမစ္ မွန္သမွ်ကို ထင္တိုင္းႀကဲ ခိုး ဝွက္လု ယက္႐ုံမက ေသာင္းသိန္းခ်ီတဲ့ ကိုယ့္ျပည္သူ၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားနဲ႔ ရဟန္း သံဃာမက်န္ သတ္ျဖတ္လာခဲ့သူ ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ဆပ္မကုန္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြအေပၚ က်ဴးလြန္းခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္ေႂကြးေတြကို သူ႔တို႔သာလ်င္ အသိဆုံး ျဖစ္တယ္။ စစ္သည္ စစ္သား တပ္မေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ဓားစာခံ သက္သက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ၿပီး အာဏာကိုရတဲ့နည္းနဲ႔ ဖက္တြယ္ထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တခုတည္းေသာ သူ႔တို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ျဖစ္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေသမထူး ေနမထူး ဇာတ္ ခင္းေနၾကတာပဲ။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အတၱေလာဘကေတာ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာင္ ေစာ္ ကားရဲတဲ့အထိ ဆိုးသြမ္း ယုတ္ကန္းေနၾကတယ္။ ဒီလို မထူးဇာတ္ခင္းေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္တန္႐ုံ က်စ္လစ္တဲ့ စည္း႐ုံးေရး အင္အားနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ တကယ္တမ္း တိုက္ပြဲထဲမွာ ပါဝင္ေနသူတိုင္း ျမင္ႏိုင္ပါ တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီစစ္အာဏာရွင္ ငရဲသားေတြကို ဗမာျပည္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲ ေက်ာပိုးသည္လာ သူဟာ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ လူထုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ့ မစြန္႔ဘဲ စားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ကိုယ္အာဏာၿမဲဘို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာကို အာဏာအရင္းအခံျဖစ္တဲ့ လူထုအၾကားမွာ ေျဖရွင္းဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ လူထုအေစခံ လက္နက္ကိုင္ တပ္ကို အသုံးခ်ခဲ့ၾကလို႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဇာတ္ပ်က္သစၥာေဖာက္ၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအႏၱရာယ္ကိုသိလို႔ လူထုက ၁၉၅၆ နဲ႔ ၁၉၆၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ စစ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ပါတီေတြကို မဲမေပးပဲ စစ္အာဏာရွင္ အႏၱရာယ္ကို တားဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က မမွီေတာ့ဘူး။ စကားတခုရွိတယ္၊ ( The State ruin by politic and politicians, but not by nature,culture and religion) ႏုိင္ငံေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးတာ ဓေလ့ထုံးတမ္း ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာေရးနဲ႔ သဘာဝတရားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြသာျဖစ္ တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ တခ်ဳိ႕ေသာ အမည္ခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြေရာ ဟိုဖက္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္က အေခ်ာင္သမားေတြနဲ႔ ဘာ ကြာလို႔လဲ။ ဟိုေကြ႔ ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္၊ ဒီေကြ႔ ဒီတက္နဲ႔ ေလွာ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ လူထုဆိုတာကေတာ့ လက္ညႈိး ထိုးခံ သက္သက္ပဲ။ ၈၈ ၿပီးစ ဒီမိုကေရစီ ေရစီ္းျမင္တုန္းကလည္း ဒီမိုကေရစီ ဆိုၿပီး ပါလိုက္တာပဲ။ အခု စစ္ကြ်န္ေ႐ြး ေကာက္ပြဲ ဆိုေတာ့လည္း ေခြးမစင္ငတ္သလို ေျပးဝင္ဟပ္လိုက္ ၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လို ေခြးဇာတ္မခင္းႏိုင္တဲ့ သူေတြကို ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ပါမခ်န္ ေဟာင္ၾက အူၾကေသးတယ္။ ဒီလိုေခြးတစီစီနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရထားႀကီးကို ဘယ္ လိုေခါင္းတြဲေမာင္း ေခါင္းေဆာင္က လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ေမာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီၾကားထဲ ကတၱီပါအိတ္စြပ္ထားတဲ့ သံ လက္သီး အက္စစ္လို ေခြးဆိုးက ပါေသးတယ္။
ဒီေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူေတြပဲ ကိုးဆယ္ခု ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက အာဏာအပ္ႏွင္းထားတာကိုေတာင္ စစ္အာဏာ ရွင္ေတြ ေၾကာက္ၿပီး တာဝန္ေရွာင္ခဲ့ၾကတာ၊ လက္နက္ကိုင္မယ္ဆိုၿပီး နယ္ျခားထြက္လာကာ အင္ဂ်ီအို ခိုင္းတာေတြပဲ ေ႐ြးလုပ္ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ေဒၚစုကို လက္ညႇိဳးထုိး ဆင္ေျခရွာၾကတယ္။ ၈၈ ၿပီးစ ပုသိမ္မွာ ရန္ကုန္ ေျမနီကုန္း မွာ အသက္ေဘးအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ၿပီး လူထုကို ဦးေဆာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘယ္မွာလဲသူ႔ေနာက္လိုက္ သူ႔ပါတီဝင္ ေတြ။ ၉၈ က အညာစုမွာ ပိတ္မိေနတယ္။ ကိုးဆယ္ေျခာက္ ရန္ကုန္မွာ၊ ၂၀၀၃ ဒီပဲရင္းမွာ ႀကံ႕ဖြတ္ေတြက သတ္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ဘယ္မွာလဲ သိန္းခ်ီရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပါတီဝင္ေတြ။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြ။ နယ္စပ္က လက္နက္ကိုင္ ဆိုသူ ေတြကေကာ အဲဒါေတြကို လက္တုံ႔ျပန္တဲ့ အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲ ဘယ္ႏွပြဲ တုိက္ခဲ့သလဲ။ ျပည္တြင္းမွာေကာ ဘာေတြ ေဖာက္ခြဲ ျပခဲ့ၾကသလဲ။ ကိုယ္ကျဖင့္ တူတူတန္တန္ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေခါင္းေဆာင္းကို အျပစ္ရွာတယ္။ ဒါဟာ ေဖာက္ျပန္တာပဲ။ ရန္သူကို အလုပ္ေႂကြးျပဳတာပဲ။
လူတကာသိၿပီးသား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပုဂၢဳိလ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စြန္႔လႊတ္မႈေတြကို ဒီမွာ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ လွန္ေရး အက်ဳိးကိုေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သူ႔အခန္းက႑ကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ သူ႔စိတ္တိုင္းၾက ႏိုင္ငံေရး အခင္း အက်င္းကို ဖန္တီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ႐ုပ္ေသး အစိုးရတခုကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲ တခုနဲ႔ လုပ္သြားတယ္။ လူထု ေမွ်ာ္ လင့္ေတာင့္ တတဲ့ ဒီမုိကေရစီ မဆိုထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ပုံစံတခုလို႔ေတာင္ ေျပာမရတဲ့ အခင္းအက်င္းျဖစ္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္က စစ္ အာဏာရွင္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာကို ဝင္ဆန္႔႐ုံ သက္သက္အတြက္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး တေလာ ကလုံး သိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ဆိုတာေတြကလည္း သိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္က်ဳီးစီးပြား ပဓာနလႊမ္းမိုးေနတဲ့ ဒီေန႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္တုိင္းျပည္ကမွ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ကလိမ္ၿခဳံဇာတ္ထုတ္ကို အေရးမလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပလည္ေအာင္ ေပါင္းဖို႔ပဲ စိုင္းျပင္းေနၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကေတာ့ မသူေတာ္ ဗမာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းဖက္ရတာကို သိပ္စိတ္မသန္႔ဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ သူတို႔ လက္ေဝခံေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကတဆင့္ ဒီအရပ္သား ႐ုပ္ေသးအစိုးရမွာ ေဒၚစုကပဲ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးတာဝန္ ယူေတာ့မေယာင္၊ ေဒၚစုရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈက မျပည့္ဝသေယာင္ တီးတိုးဝါဒျဖန္႔ေနၾကတယ္။ တဖက္ကလည္း စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းသင္းတာ၊ စစ္အုပ္စု မႀကိဳက္တာ မလုပ္မေျပာတာ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးလိုလို ဆိုေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ စစ္အုပ္စု ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဒီအခင္းအက်င္းသစ္ဟာ သူတို႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ မခိုင္မာဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံေရး အႏၱိမ မဟုတ္သလို သူတို႔ရဲ႕ ေအာင္ပြဲလို႔လဲ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္နဲ႔ NLD, CRPP ထဲက ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက ၈၈ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ရွိေနေသးသေ႐ြ႕ ဗမာလူထုရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲေတြ ရွိေနတုန္းပဲဆိုတာ စစ္အုပ္ စုသိထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတုအေယာင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႐ုပ္ေသးအစိုးရ ထူေထာင္ႏိုင္တာဟာ စစ္အုပ္စုအတြက္ ေအာင္ပြဲ မဟုတ္သလို ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္လည္း လမ္းဆုံးမဟုတ္ပါဘူး။
စစ္အုပ္စုဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အမႉးရွိတဲ့ လူထု ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေသးသိမ္း ေမွးမွိန္ေအာင္ အားထုတ္ေနတယ္။ ဒါဟာ သူ႔တို႔ လက္ငင္း မဟာတာဝန္ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း စစ္အုပ္စုအတြက္ မခံခ်င္စရာေကာင္းတာက ဗမာလူထုသာမက ကမၻာ့လူထုကပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဗမာ ျပည္လူထုေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေျခဖ်က္ႏိုင္မွသာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႐ုပ္ ေသးအစိုးရက လူရာဝင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေသးသိမ္းေမွးမိွန္ေအာင္ စစ္အုပ္စုက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကိုယ္တုိင္ မ လုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ အခင္းအက်င္းသစ္ေၾကာင့္ သူတို႔ထဲက လူအေျပာင္းလဲ ေနရာအေျပာင္းလဲေတြ အသားက်ေအာင္ စီမံေနရတုန္းပဲ။ ေလာေလာဆယ္ ဒီတာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ေနတာက လက္ရွိအခင္းအက်င္းသစ္ကို တကယ္ခိုင္မာတဲ့ အေျပာင္းအလဲတို႔ ထင္ေယာင္မွားေနၾကတဲ့ လုပ္စားသမား ေတြပဲျဖစ္တယ္။ ငါးမင္းေဆြဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အုတ္ၾကား မ်က္ေပါက္က စတယ္။ ဟိုတေလာကလည္း ဧရာဝတီမွာ ဗမာႀကီးဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေဒၚစုနဲ႔ NLD ရဲ႕ ႏိုင္ငံ ရပ္တည္ ခ်က္ကို မထိတထိ လွီးဖဲ့သြားတယ္။ အခု အက္စစ္ရဲ႕ အပုပ္ခ်စာကေတာ့ ေျဗာင္အက်ဆုံးပဲ။ လူထုဘဝကို စာနာသ ေယာင္ သၾကားေလးေတာ့ အုပ္ထားတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဦးဝင္းတင္ကိုအဓိက ဦးတည္တိုက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေဒၚစု ကိုပါ ဖြင့္တိုက္လာတာ ျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းကို စိစစ္ၾကည့္ရင္ ဒီအေခ်ာင္သမားေတြ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းၿပီးသြားခ်င္ေနတဲ့ လူထုအတြက္ မပါတဲ့ “ငါ့ဒီမို ကေရစီ” လမ္းေၾကာင္းမွာ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြက အတားအဆီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြရွိေနသေ႐ြ႕ လူထုကို ႏွပ္ခ်ႏွပ္စား လုပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ၿဖိဳဖ်က္ရေတာ့တာပဲ။ ေသးသိမ္ေအာင္ လုပ္ၾကရ ေတာ့တာပဲ။ ဒါမွလဲ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္စားခြင့္ ရလာမွာ ျဖစ္သလို စစ္အုပ္စုကလည္း သေဘာက် ေတာ္ေကာက္ခံရ မွာကိုး။
ဒီေတာ့ ကိုလြဏ္းေဆြေရ၊ ျပည္တြင္း ျပည္ပက အေခ်ာင္သမား ေပါင္းစုံတို႔ရဲ႕ မထိတထိ ထိုးႏွက္တာ ခံေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leadership) ကို ႏိုင္ငံေရးအရ ဝိုင္းဝန္းကာကြယ္ဖုိ႔ရာ ဒီမိုကေရစီလို လားသူ တိုင္းရဲ႕ တာဝန္ပါပဲ။ လက္နက္၊ ေထာင္၊ တရား႐ုံးနဲ႔ မတရားဥပေဒ အေဆာင္အေယာင္ ယႏၱယားေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာတိုက္ကို ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ့ ရန္သူကို တုိက္ဖို႔ ဆိုတာက လူထုပါ႐ုံနဲ႔တင္ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ လည္း အေရးတႀကီး လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တခ်ဳိ႕က ေခါင္းေဆာင္မႈကို မ်က္လုံးအိမ္သဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကလို႔ ဆိုၾကတာပဲ။ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတာဟာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံရဲ႕ လက္က်န္ ရလာဒ္တခု လည္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ကို သေဘာမတူႏိုင္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာလမ္းကို ေ႐ြး ေလွ်ာက္ၾကရင္း ဒီေခါင္းေဆာင္မႈကို ႏိုင္ငံေရးအရ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းသြားၾကရမွာပဲ။ ဒီေန႔ အထိေတာ့ လူထုက သူ တို႔အေပၚ ယုံၾကည္ေနဆဲပါပဲ။ ဒီယုံၾကည္မႈက အခြင့္အခါေပၚတဲ့အခါ အလြယ္စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ၿပီး ေအာင္ပြဲကို သယ္ ေဆာင္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ဆိုတာကလည္း အခြင့္အခါမက်ဘဲ ကိုယ္ထင္ရာ ဇြတ္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တဖ်တ္ ဖ်တ္ခုန္တဲ့ ငါး ေလွာ္တက္စာ မိသြားသလို ႀကံဳရတတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ကိုလြဏ္းေဆြကို ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ စကားလက္ေဆာင္ေလး ထပ္ဆင့္ပါးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္ထင္က က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနမွန္းသိေတာ့ ေဟ့ေကာင္ မင္းႏိုင္ငံေရးမွာ သတၱိမရွိရင္ သစၥာ ေဖာက္ ျဖစ္တတ္တယ္မွတ္ထား ေျပာပါတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္က ဗိုလ္ငါးပါးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ယူရပါတယ္။ ဒါေတြက ကာယ သတၱိ၊ ဉာဏသတၱိ၊ ဝီရိယသတၱိ၊ စာရိတၱသတၱိႏွင့္ ေဘာဂသတၱိတို႔ ကြဲသြားပါတယ္။ ကာယသတၱိမရွိရင္ ေၾကာက္ၿပီး သူမ်ားခိုင္းတိုင္း မွားမွားမွန္မွန္ လုပ္မိၿပီး သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဉာဏသတၱိနည္းရင္ အသိအ ဉာဏ္ ဆင္ျခင္ တုံတရား ေခါင္းပါးေတာ့ အမွားအမွန္ မခြဲျခားႏိုင္ပဲ သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။ ဝီရိယသတၱိနည္းလို႔ ပ်င္းရိငိုင္ေမာ ပ်င္းေက်ာဆြဲရင္း ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ ရင္း ကလည္း သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေဘာဂသတၱိ ဆိုတဲ့ စြန္႔သင့္တာ မစြန္႔ရဲ ေပးကမ္းသင့္တာ မေပးကမ္းရဲ လိုခ်င္ေလာဘေတြ မထိန္းႏိုင္ရင္ ႐ုပ္ဝတၳဳ ေငြေၾကးေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈခံရ တတ္ၿပီး အဲဒါေတြေနာက္ တေကာက္ ေကာက္လိုက္ရင္း သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ စာရိတၱ သတၱိပဲ သူမရွိရင္ သူ႔က သတၱိေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံပါေစ စာရိတၱိမခိုင္ရင္ အကုန္ယိုင္လဲသြား တတ္တယ္။ အ က်င့္သီလ ကင္းတဲ့သူကို လူမၾကည္ညိဳဘူး၊ အသေရမဲ့တယ္။ စာရိတၱအမည္းစက္ေတြေၾကာင့္ သူတပါးက အၾကပ္ကိုင္ ဗိုလ္က်ခံရရင္း သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ႏိုင္ငံေရး လူထုကို အလုပ္ေႂကြးျပဳမဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီသတၱိငါးပါးကို အစဥ္တစိုက္ အားျဖည့္ေနရ ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဆရာေမာင္ထင္ ေျပာ သလို သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သာဓကအေနနဲ႔ ေလ့လာဖုိ႔ လူထုဦးလွရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈထဲက ကိုသုခ အေၾကာင္း စာကေလး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ နတ္သုဒၶါထဲ မစင္တခဲ ျမင္လိုက္ရသလို ေအာ့ႏွလုံးနာမိလို႔ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။ ဘာ ပဲေျပာေျပာ ကိုလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ဟာ ဗမာလူထုအတြက္ အတိုင္းအတာတခုအထိ အသိဉာဏ္ အလင္းေဆာင္ခဲ့သလို ဆက္လက္ထြန္းလင္းႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ကေတာ့ ရန္သူရဲ႕ရန္သူဟာ မိတ္ေဆြလို႔ ဆိုျငား ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕ေသာ ရန္သူ႔ရန္သူေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္း ရန္အႏၱရာယ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမတၱာ စကားလက္ေဆာင္ ပါးအပ္ပါတယ္ ကိုလြဏ္းေဆြ။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
