Wednesday, August 18, 2010
ဘဘ ကို က်မ ခုလို အႀကတ္အတည္း ကာလမ်ိဳးမွာပိုတမ္းတမိတယ္။
ဘဘက ျပံဳးျပံဳးႀကီး နဲ ့ ေလးနက္တဲ့ စကားေတြကိုေျပာတက္သလို
က်မတို ့ကိုလည္း အေထြေထြ အျမင္က်ယ္ေစဖို ့ သူ ့ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့
နည္းနာေတြကို နမူနာျပျပီး အျမဲ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။
အႀကတ္အတည္းကာလ လို ့က်မေျပာတဲ့အခါ တိုင္းျပည္ကအျမဲႀကတ္
တည္းေနတာပဲ လို ့ တခ်ိဳ ့ ေျပာပါလိမ့္မယ္ က်မေျပာတဲ့အႀကတ္
အတည္း ဆိုတာ ျပႆနာ တခုကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးရမဲ့ ကာလကို
ေျပာတာပါ။
က်မ ေထာင္က ထြက္ျပီး တပတ္ မွာ ဘဘဆီသြားေတာ့ ဘဘက
ပိန္လွီေနတဲ့က်မ ကိုႀကည့္ျပီး ေထာင္ထဲကလူေတြ ဘ၀ ကို
သိတ္ကိုယ္ခ်င္းစာတာဆိုျပီး သူ ့ေဘာင္းဘီအိပ္ေလးထဲက က်ပ္၅၀၀၀
ကိုထုတ္ေပးတယ္။ ေအာ္--က်မလိုအညႀတရဲေဘာ္တစ္ဦး ကိုမေျပာနဲ ့တိုင္းျပည္က ျမိဳ ့စြန္ ဆင္ျခင္ဖုန္းေဒသေတြ က လူေတြရဲ့ ဘ၀ ကိုဘဘနဲ ့ က်မတို ့ေဆြးေႏြးေျပာႀကရင္ ျဖင့္ ဘဘ က စုတ္ တသပ္သပ္ နဲ ့သူသိတ္သနားတာပဲတဲ့- ဘဘ ရဲ့ေစတနာ ေမတၱာေတြ ကျပည္သူအေပၚသိတ္ႀကီးမားတာပဲ - ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ အခ်ိန္ရရင္ ဘဘအထၳဳပတၱိေလးကို ဖတ္ေစ့ခ်င္တယ္ -ဖတ္ႀကပါေနာ့
ေမအိခင္(လယ္ေ၀း)
0 comments:
Post a Comment